Dłonie mocno zaciśnięte na gryfie sztangi w celu zapewnienia stabilności nadgarstków.
Broda wciągnięta, głowa w stałym kontakcie z ławeczką.
Grzbiet wygięty, aby skrócić drogę opuszczania sztangi i maksymalnie mobilizować wewnętrzną część mięśni piersiowych, które są najmocniejsze.
Klatka piersiowa wypięta w celu skrócenia drogi opuszczania sztangi.
Pośladki w stałym kontakcie z ławeczką.
Stopy nieruchome, pięty na podłożu w celu zapewnienia stabilności w trakcie wykonywania ćwiczenia.
W celu zachowania maksymalnej ostrożności należy „zamknąć” uchwyt sztangi przez ułożenie kciuków przeciwnie do reszty palców.
Jeśli uchwyt sztangi nie jest „zamknięty” przez kciuki ułożone przeciwnie do reszty palców, sztanga w każdej chwili może wyślizgnąć się z rąk i spaść na szczękę lub, co jest bardziej niebezpieczne, na szyję, powodując poważne urazy.
WARIANT Z WYGIĘTYM GRZBIETEM
Wykonanie wyciskania z wygiętym grzbietem zmniejsza amplitudę ruchu i pozwala na podnoszenie większych ciężarów, ponieważ w ruch ten najbardziej angażuje się wewnętrzna, bardzo silna część mięśni piersiowych.
Podczas wykonywania ćwiczenia stopy i głowa nie mogą nawet drgnąć, a pośladki muszą zachować stały kontakt z ławeczką. Osoby cierpiące na bóle w plecach powinny wykreślić z planu treningowego ten wariant ćwiczenia.
WARIANT Z UNIESIONYMI KOŃCZYNAMI DOLNYMI
Wykonanie ruchu z uniesionymi kończynami dolnymi pozwala ustrzec się przed hiperlordozą, odpowiedzialną za dolegliwości lędźwiowe.
Wariant ten jest również stosowany w celu zmniejszenia wysiłku części wewnętrznej mięśni piersiowych, gdyż przenosi pracę na ich część środkową i obojczykową.